Berneński pies pasterski to jedna z ras psów, należąca do sekcji szwajcarskich psów pasterskich. Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, należy do grupy psów pracujących. Kiedyś były to psy typowo wiejskie. Używane jako psy pasterskie do pilnowania wypasających się stad oraz do stróżowania. W dzisiejszych czasach pies sprawdza się w terapii chorych, pracuje z osobami niepełnosprawnymi. Nadaje się do szkolenia na psa towarzyszącego, tropiącego i ratowniczego – lawinowego oraz gruzowego. Ze względu na swoją wagę rzadko startuje w konkursach na sprawność i zwinność.
Berneńczyk jest również doskonałym psem rodzinnym. Nie wymaga dużego doświadczenia, ale nie nadaje się dla domatorów. Do prawidłowego rozwoju potrzebuje konsekwentnego wychowania, sporej ilości ruchu i stawiania przed nim zadań. Dlatego tak wielu ludzi wybiera te psy do pilnowania zwierząt.
Berneński pies pasterski szczeniak
Berneński pies pasterski to dość duży pies o trójkolorowym umaszczeniu i długim włosie. Jest mocny, ruchliwy i proporcjonalnie zbudowany. Psy te są bardzo inteligentne i szybko i chętnie się uczą. Jednak, żeby nauka przyniosła pozytywne efekty należy zacząć naukę bardzo wcześnie. Warto za młodu nauczyć psa podstawowych komend. Takich jak siad, leżeć, waruj czy do mnie.
Psy te kochają również zabawę, dlatego należy im poświęcać jak najwięcej czasu. Decydując się na szczenię berneńczyka, powinniśmy od samego początku przykładać szczególną wagę do jego żywienia. Psy te mają doskonały apetyt i łatwo przybierają na wadze. Dlatego nie wolno ich przekarmiać. Rodzaj pożywienia należy dostosować do trybu życia psa i nie podawać przekąsek między posiłkami. Najlepiej stosować dobrej jakości gotowe karmy dla dużych ras. Samodzielnie przygotowywane jedzenie musimy uzupełnić preparatami wapniowo-witaminowymi i chroniącymi stawy.
Psy te linieją 2 razy do roku: wiosną i jesienią. Przedstawiciela tej rasy wystarczy wyczesać raz w tygodniu za pomocą szczotki z dłuższymi drucikami. A także należy użyć grzebieni metalowych o różnej gęstości. Szczególną uwagę trzeba zwrócić na sierść za uszami, na szyi. Oraz na udach i ogonie, gdzie tworzą się kołtuny. Nie należy ich wycinać, lecz trzeba delikatnie rozdzielić palcami i rozczesać. W okresie linienia można używać trymera hakowego. Po każdym spacerze za miastem trzeba usunąć z sierści rzepy, źdźbła traw i nasiona.
Psa kąpiemy, wtedy kiedy zajdzie potrzeba. Pamiętajmy, że sierść u tych psów schnie długo. Dlatego zaleca się użycie suszarki do włosów. Regularnie również trzeba sprawdzać uszy i zęby, wycinać sierść między opuszkami. A także skracać pazury, jeśli pies sam ich nie ściera.
Podczas spacerów w mieście berneńczyka prowadzimy na mocnej smyczy. W młodym wieku sporo psów tej rasy przejawia silne skłonności do ciągnięcia. Należy używać solidnych obroży lub łańcuszków. Zabawki powinny być na tyle duże, aby pies ich nie połknął. Sprawdzają się piłki, gumowe, bawełniane sznury, kongi i naturalne gryzaki.
Charakter Berneńczyka
Berneński pies pasterski ma umiarkowany temperament, jest zrównoważony, wesoły i towarzyski. W młodym wieku żywiołowy, z czasem w jego zachowaniu przybywa stateczności.
Berneńskie psy pasterskie to słodkie, kochające i oddane psy rodzinne. Psy te świetnie dogadują się z dziećmi i są bardzo łatwe w prowadzeniu. Czworonogi uwielbiają spędzać czas z rodziną i bawić się na świeżym powietrzu. Psy te nie są agresywne w stosunku do gości, przechodniów czy innych zwierząt.
Piesek ten również potrzebuje bliskiego kontaktu, dlatego nie należy go zostawiać samego przez dłuższy czas. Pies pasterski przede wszystkim nie nadaje się do trzymania w kojcu. Powinien mieszkać w domu z dużym ogrodem tak, aby mógł się wybiegać. Przedstawiciele tej rasy wymagają konsekwentnego wyrozumiałego wychowania. W wychowaniu tego psa poradzi sobie nawet początkujący właściciel. Ogólnie te psiaki szybko się podporządkowują. Przy czym suki są bardziej uległe, a samce bardziej pewne siebie. Przez co mogą być mniej zdyscyplinowane.
Berneńczyk jest psem bardzo czujnym i spostrzegawczym. Mimo to posiadają instynkt stróża – zaniepokojone alarmują szczekaniem.
